Kako su Lužički Srbi krstili Berlin

Đurđevdan se početkom maja slavio usred Nemačke u više malih gradova, a najviše u Lužici, potom u pokrajinama Meklenburgu, Saksoniji, Branderburgu, Pomeraniji i gradu Berlinu. Tu, pored srpskih radnika na privremenom radu u Nemačkoj, žive vekovima Lužički Srbi. Neki istoričari tvrde da su Lužički Srbi naši davni preci, a drugi da su nemačka nacionalna manjina.

Najvažniji dokaz o tome da su to Srbi, jeste što ovaj narod i danas slavi Vaskrs i Đurđevdan na srpski i pravoslavni način. O ovoj istorijskoj činjenici svedoči danas Serbskij muzej, koji se nalazi u jednoj baroknoj palati u gradu Kotbusu, stotinak kilometara južno od Berlina.

Lužički Srbi su kao pripadnici veće grupe Polapskih Slovena, koji su pristigli sa prostora carske Rusije i nastanjivali ceo prostor Istočne Nemačke – prostrane teritorije istočno od reke Labe, pa sve do Odre i Visle u Poljskoj. Bili su podeljeni u brojna srpska plemena: Bodriće, Ljutiće, Lužane, Milčane, Pomorane, Glomače – Dalemince, Rujane, Suselce, Neletiće.

I danas devedest odsto svih geografskih naziva reka, polja, jezera i naseljenih mesta u pokrajinama Meklenburgu, Saksoniji, Branderburgu, Pomeraniji i drugim, nose srpska imena (Kamenica, Bela Gora, Bela Voda, Ratibor, Dubravka, Rogozno, Strela, Drenovo, Trnovo, itd.) Iako tamo više nema Srba, osim u regionu Lužici, oni su upisani kao Severni Srbi. Odnosno kao Srbi u Nemačkoj i kod Berlina.

To daje za pravo nekim hrnoničarima da kažu kako je postojalo vreme "kad je Berlin bio srpski". Srbi su prvi današenjem Berlinu pre jedanaest vekova dali ime – Barljin.

Naime, Berlin je prvobitno bio malo srpsko ribarsko selo, pa je po padu kneževine Lužički Srbi, dopalo vlasti nemačkih grofova. Mala varoš tog vremena bila je poznata po barama i velikoj stočnoj pijaci. Nemci i danas Berlin zovu Barljin, jer dolazi od reči "berto", što označava pregrade od kolja u vodi, gde se hvataju ribe u zamku.

Po nekim nemačkim izvorima, grad Berlin se nije razvio od prvobitnog ribarskog sela, već od velikog imanja sa dvorcem koji je pripadao nekom od uglednih srpskih velmoža. Mnogobrojna porodična imena u toj oblasti, od Berlina do Drezdena (Drežđani), srpskog su ili slovenskog porekla i završavaju se na: ov, ski, ić, ć itd.

Kod naroda u okolini Berlina i danas postoje predanja o Sorbenima i njihovim kneževima, a odnose se na srpske vladare, gradove i hramove i česte ratove. Ta predanja gaji i ponemčeno srpsko stanovništvo. Lužički Srbi sebe nazivaju i Serbja, Serb, Serbonjka, dok Srbe sa Balkana nazivaju Južnim Srbima: Južni Serbja.

Govore dva slična jezika: gornjolužičkosrpski (pod uticajem češkog jezika) i donjolužičkosrpski (pod uticajem poljskog jezika). Oba jezika spadaju u slovensku grupu jezika. Običaji Lužičkih Srba ne razlikuju se mnogo od običaja drugih slovenskih naroda i potiču iz 17. veka. Uskrs je naročito važan događaj za Lužičke Srbe, koji ga obeležava tradicionalnim oslikavanjem jaja.

Lužički Srbi uspeli su da očuvaju jezik, običaje, folklor, književnost i samobitnost, jednom rečju etnički identitet najmanjeg, ali veoma ponosnog, slovenskog naroda.

Odakle ovaj narod na prostoru današnje Nemačke, hiljadu i više kilometara daleko od nas? Postoje među naučnicima najmanje dve teorije. Jedna kaže da su se oni tamo doselili u ranom srednjem veku iz zajedničke postojbine svih Srba, negde iz današnje južne Rusije ili još dalje, sa Kavkaza.

Druga teorija poziva se na vizantijskog cara i pisca Konstantina Porfirogenita (X vek) koji u svom delu „O upravljanju državom" piše da su balkanski Srbi došli iz zemlje Bojke, koja se na zapadu graniči sa Franačkom, a na istoku sa današnjom Poljskom i da su tu Srbi „prebivali od početka" u svojoj zemlji, koju su zvali "Bela Srbija". A to je upravo tamo gde ih nalazimo i danas, u Nemačkoj.

Nemci ih zovu Vendima ili Sorabima, koji su osnivali gradove Lipsk, Cvikov, Stargrad i Drezna, silazili do Balkana i stizali do Kijevske Rusije. S.D. Prjamčuk, ruski istraživač istorije i kulture Lužičkih Srba, Srbolužičanin, predstavnik "Društva prijateljstva Rusa sa Lužičanima – Lužičkim Srbima u Polabskoj Nemačkoj", primećuje da su "sa južnih obala Baltičkog mora na istok krenula dva talasa Slovena: Kriviči, koji su osnovali Smolensk, Polock, Vitebsk, Pskov i Sloveni koji su stvorili Novogorod i naselili se u Gornjem Povoložju. Radimiči i Vjatiči "došli su od Ljaha".

"Došli od Ljaha" zapravo je značilo da su se lužički preseljenici iz Rusije preko Poljske u Nemačku. Usput su mnogi od njih, naročito lužički katolici, ostajali na poljskoj teritoriji menjajući nacionalni identitet i pretvarajući se u Poljake, ali je određeni deo nastavio da sebe smatra Srbolužičanima ponavljajući u neku ruku sudbinu svojih rođaka – Kašuba, omanjeg slovenskog etnosa na severu Poljske, u Kašubiji.

Lužičani za sebe tvrde da su izvorni Srbi, a sunarodnike na Balkanu nazivaju južnom braćom. Smatraju ih onim delom srpskog naroda koji se od 4. veka zaputio na evropski jug, bežeći od ognja i mača kojima se uterivalo hrišćanstvo među ondašnjim neznabožcima u drugim delovima Evrope.

Mnogi od srpskih kneževa prekrstili su se i bili su primljeni u nemačko plemstvo. Oni i njihovo potomstvo održali su predanje o srpskoj kruni još punih hiljadu godina. Tako je hercog Fridrih-Franc od Meklenburga (1823-1882), srpski bodrički knez 21. generacije, potomak vojvoda Niklote, Pribislava i Janka, ustanovio 1864. godine „Orden srpske krune" od pet stepeni. Njegova raskošna insignija sa motom „Per aspera ad astra" (Preko trnja do zvezda), može i danas da se vidi u muzeju u Kotbusu.

Pod stalnim franačkim pritiskom, Srbi su počeli da se iseljavaju prema jugu Evrope. Ovde počinje nova istorijska enigma. Kada su, kako i kojim putem Lužički Srbi, preci današnjih Srba stigli na Balkan? Ugledni naučnik dr Relja Novaković uložio je gotovo ceo svoj naučni vek i objavio nekoliko knjiga i naučnih radova da bi dokazao da su naši preci upravo ovi severni Lužički Srbi. I ne samo on. Veliki deo naučne javnosti Lužičkih Srba, pa i Nemaca, danas to ne spori.

Lužički Srbi su stigli do Soluna, pa su se vratili natrag na Balkan i naselili Dalmaciju, koja je bila od mora do Šapca. Sve to potvrđuju nalazi srpske etnologije, naročito Jovan Erdeljanović i Petar Šobajić. U svojim monografijama o plemenima Piperima, Bretonožićima, Belopavlićima, i Plešivcima, obojica iznose mnoštvo podataka da je prvo srpsko stanovništvo ovog pojasa bilo veliko doseljeničko pleme Lužana.

Oni svoju decu nazivaju imenima Jagvita, Božena, Ljudmila, Lenka, Aleksandar, Borislav, Stanislav, Amalija, Kazimir. Poznati su po šarenilu svojih folklornih nošnji, slovenskoj mitologiji, duhu pripovjedaka i saga, bajkama i pitalicama, po uskršnjim šarenim jajima, svadbarskoj supi, svadbarskom kupusu i slavskim običajima.

Mnogi su se, međutim, izloženi neprestanim ratovima na jugu Evrope, vratili u otadžbinu Lužicu i okolinu Berlina. To su i opevali, jer prvi stihovi lužičke narodne himne glase:

Srpsku slavu, srpski jezik, nasilje neće ugušiti

Jer srpstvo se ponovo po Lužici širi…."

Istorija Lužičkim Srbima nije bila naklonjena, jer su se od milionskog naroda svedeni na oko 70.000 manjinaca na ostrvu između reka Špreve i Odre, koje ponosno nazivaju "Bela Srbija".

"Nekada smo živeli na prostoru od Drezdena do Kijeva. Govorili smo srpski i pisali ćirilicom. Shvatili smo, međutim, da lužičkosrpski nacionalni identitet i kultura neće opstati u katoličkim zemljama ako se kao narod zatvorimo u čauru, već da moramo da se transformišemo u moderno društvo na temeljima naše tradicije. Bili smo pod ogromnim uticajem katolika i protestanata, poprimili smo zapadnu veru i kulturu. Gazili su nas i nacisti i komunisti, ali smo ostali verni pravoslavnim svecima Ćirilu i Metodiju i Svetom Đorđu. I danas slavimo ove svece", objašnjava Berdiht Dirlih iz Lužice, koji je svoje zbirke pesama objavio na srpskom u Srbiji.

Književnik Berdiht Dirlih je rođen 1950. godine u Novoj Vjeski. Studirao je katoličku bogosloviju, filozofiju i teatrologiju u Lajpcigu. Radio je kao dramaturg u Lužičkosrpskom narodnom pozorištu, kao glavni urednik "Srpskih novina" i kao poslanik parlamenta Saksonije. Predsednik je Saveza lužičkosrpskih umetnika i čest gost u Srbiji.

Danas su Lužički Srbi priznati u pokrajinama Saksonija i Bradenburg. Pomaže ih i poštuje ih nemačka Savezna vlada u Berlinu. Imaju svoje ustanove, banke, škole, muzeje, pozorišta, radio i televiziju.

U svakoj prilici gordo ističu svoje srpstvo i to im se danas uvažava. Ulice u Kotbusu i Budišinu, kod Berlina, sada nose, pored nemačkih i srpske nazive. Dok je trajalo NATO bombardovanje SRJ, Lužički Srbi su neprekidno sakupljali pomoć za južnu braću.

"Zahvaljujući književnim susretima u poslednje tri godine veze nas najsevernijih Srba sa Srbijom i srpskom dijasporom su sve jače i prisnije. Učestvovao sam na festivalu poezije u Smederevu, ali i na Književnim susretima udruženja "Sedmica" u Frankfurtu i zajedno sa svojim kolegama Lužičkim Srbima dobio pozive da obavezno dođemo u zvaničnu posetu Beogradu", kaže pesnik Berdiht Dirlih.

Lužički Srbi čuvaju svoju hiljadugodišnju kulturu i nacionalnu posebnost u odnosu na Nemce. Lužički Srbi poslednjih godina imaju i problem sa neonacistima i desničarima, koji im precrtavaju table sa nazivima mesta ispisanih na lužičko-srpskom jeziku ili na njima crtaju zloglasni kukasti krst, a ne ostavljaju na miru ni mlade Lužičke Srbe.

Original Article